Relikwie

Relikwie
W pojęciu podstawowym relikwie to części ciał świętych, które zostały zachowane po ich śmierci i otoczone kultem. Dla potrzeb systemu, pod tym pojęciem zostały umieszczone także przedmioty fizyczne, które zyskały moc magiczną, dzięki wierze istot i interwencji boskiej. Dla obu tych przypadków przewidziane są takie same zasady. Dla ułatwienia ujednolicone zostało słownictwo i stosowana będzie terminologia: relikwia.
Relikwie to rzeczy obdarzone przez boga łaską i wskazane wiernym jako przedmioty kultu. Nie należy traktować relikwii jako zwykły przedmiot magiczny, gdyż twórcą jej mocy jest zawsze istota wyższa, a nie człowiek. Nie zmienia to faktu, że posiadają one cechy systemowo podobne, uporządkowane jak przedmioty magiczne czy artefakty, ale inny jest sposób ich identyfikacji i przyznawania cech boskich. Relikwie są bardzo cennym przedmiotem dla każdej wiary, gdyż stanowią namacalny wyraz istnienia boga lub jego proroków. Nie są to często spotykane przedmioty i z tego powodu niejednokrotnie organizuje się wyprawy, sponsorowane przez najwyższe władze danej wiary, by je zdobyć.
Sposób powstawania relikwii
W związku ze swoistym współistnieniem boga i wiernych, o powstaniu relikwii decyduje związek działań przyczynowo-skutkowych obu tych czynników. Jako pierwszy należy wyróżnić czynnik ludzki. Bez względu na potęgę boga, ludzie (pod tym pojęciem kryją się także elfy, hobbici itd.) zawsze obdarzeni są atrybutem wolnej woli. Innymi słowy nikt i nic nie jest w stanie zmusić ich do wyznawania danego boga. Przeciwwagę dla pojęcia bóg stanowi demon, który usidla dusze ludzi, czerpiąc w ten sposób moc. Ludzie są stroną czynną w pojęciu wiary, a wbrew pozorom bóstwo jest ich zakładnikiem, gdyż w momencie kiedy ostatni wierny straci wiarę, bóg straci moc i może popaść w zapomnienie. Taka sama zasada dotyczy relikwii. O fakcie nadania jakiejś osobie statusu świętego lub jakiemuś przedmiotowi atrybutu boskości, decyduje ogólna ludzka świadomość. Bóg może jedynie działać w zakresie przedstawiania propozycji proroków, świętych lub przedmiotów oraz w fazie końcowej obdarzać je mocą. W fazie środkowej to ludzie decydują czy dane wydarzenie zasługuje na ich uwagę i czy należy je powiązać z interwencją bożą. Może zdarzyć się tak, że bóg dokona cudów na niebie i ziemi, a nie zostanie to powiązane z jego mocami, a odwrotnie np. nieuchronny kataklizm zagrażający miastu zniknie w sposób naturalny, bez boskiej interwencji, jednak zostanie to potraktowane jako cud. Jak można zauważyć, o fakcie uświęcenia może niejednokrotnie zadecydować przypadek. Czasami o tym, że jakiś człowiek zostanie świętym lub jakiś przedmiot zyska status kultowego, decyduje chwila. Może się zdarzyć, że potrwa to całe wieki. Nie ma żelaznej reguły. Gdy w świadomości ludzkiej pojawił się związek boga z danym przedmiotem, może on zadecydować o uświęceniu go i w ten sposób zostaje mu nadany status relikwii. Moc relikwii jest z reguły zależna od mocy i chwilowego zaangażowania boga, liczby wiernych, którzy mieli z nią kontakt i liczby wszystkich osób, które uznały jej działanie za boskie. Ten ostatni czynnik jest być może najistotniejszy, gdyż moc innowierców jest, z punktu widzenia astralnego, dużo wyżej ceniona niż szarych wyznawców. Zwiększa ona pozycje w hierarchii panteonu. Sama ingerencja boga w nadaniu mocy przedmiotu jest nieodgadniona, gdyż nie da się pojąć istoty wyższej i nie ma zasad, którymi się kieruje, obdarzając przedmiot większą lub mniejszą mocą. Za relikwie może być uznane wszystko, co ma związek z cudem, który się dokonał w związku z nią, a więc może to być i łóżko na którym urodził się prorok i potężny miecz, którym zgładzono generała niszczących wszystko armii. Tutaj nigdy nie da się ustanowić reguł. Cud w przypadku relikwii odgrywa rolę pomocniczą, a mianowicie służy do eksponowania wydarzenia lub przedmiotu. Nie jest on jednak warunkiem koniecznym do powstania relikwii.
Zasady dotyczące relikwii
1. Relikwia w grze powinna być przedmiotem rzadkim i trudno dostępnym. Nie oznacza to, że nie można wprowadzać pojęcia fałszywych relikwii sprzedawanych na straganach. Oczywiście przedmioty takie nie posiadają mocy, ale ludzie często lubią się w nie zaopatrywać, traktując je jak ochronne amulety.
2. Relikwie działają na wyznawców boga, który je stworzył. Innowiercy i ateiści nie mogą bezpośrednio korzystać z ich mocy. Nie jest wykluczone jednak, że jako przyjaciele osoby dzierżącej relikwie pośrednio zostaną obdarzeni częścią jej mocy.
3. Relikwie w zależności od mocy powinny zawsze podnosić Wiarę i Zauważenie osób ich używających, a czasami nawet osób im towarzyszących.
4. Cechy relikwii ujmowane są w taki sam sposób jak cechy przedmiotu magicznego.
5. Charakter cech relikwii powinien się zgadzać z charakterem i patronatem boga. Nie powinno się dopuszczać do sytuacji, w których relikwia Arianny jest śmiercionośną kosą bojową.
6. Mogą występować ograniczenia jeśli chodzi o osoby, które używają relikwie. Czasami nie wystarczy, by był to tylko zwykły wyznawca danego boga. Potężniejsze relikwie bardzo często wymagają, by używał ich kapłan, paladyn lub czarny rycerz.
7. Dotknięcie relikwii przez wyznawcę adwersarza danego boga może spowodować zanik mocy relikwii lub wprost przeciwnie, może spowodować u niego obrażenia lub przekleństwo.
8. Każda relikwia powinna mieć przypisaną świątynię macierzystą, a w niej relikwiarz, w którym będzie przechowywana. W sytuacji, gdy nie jest to fizycznie możliwe, (statyczny element otoczeni np. drzewo) kapłani i wierni powinni postawić w tym miejscu świątynię lub kapliczkę w formie relikwiarza oraz otoczyć to miejsce opieką. Relikwia potrzebuje świątyni, by nie stracić kontaktu z mocą boga, w momencie, gdy jest używana. Relikwia uśpiona lub zagubiona nie potrzebuje tego atrybutu. Poświęcenie relikwii danej świątyni lub umieszczenie jej tam jest aktem dziękczynnym dla boga, a jednocześnie podnosi rangę świątyni. Nie jest to warunek bezwzględny, jednak, gdy bóg zauważy, że relikwia jest używana przez dłuższy czas, i właściciel niczym w zasadzie nie odpłacił za nią, może zostać uznany za niegodnego i ukarany. Kara może być zróżnicowana i zależy między innymi od charakteru boga. Zakres może się wahać od snu z upomnieniem do śmiertelnej klątwy. Nie oznacza to jednak, że relikwia ma stale pozostawać w świątyni. Niektóre relikwie wprost są predestynowane do tego, by stale znajdować się w terenie, np. bronie lub zbroje.
9. Relikwii nie jest w stanie zidentyfikować żaden czarodziej. Jedynie kasta klerykalna dysponuje rytuałem "Przyjęcie Relikwii", za pomocą którego może on odkryć pełne spektrum cech, którymi relikwia dysponuje (nawet tych ściśle magicznych) oraz umieścić ją w świątyni. Relikwia nie jest przedmiotem magicznym w pojęciu ogólnym, choć nie jest wykluczone, że niektóre relikwie były nimi, nim zostały natchnione przez boga. W takiej sytuacji czarodzieje mogą poznać tylko moce pierwotne. Relikwia mimo cech magicznych wcale nie musi posiadać w sobie PM. Może się zdarzyć, że relikwia nie zostanie wykryta przez czarodzieja jako przedmiot magiczny. Jednak klerycy, używając wykrycia magii, zawsze są w stanie wyczuć obecność boskiej mocy.
10. Relikwia nie musi używać swej mocy cały czas. Możliwe jest, że dysponuje nią tylko w niektórych sytuacjach lub przez określony czas.
11. Każda relikwia powinna mieć podwaliny historyczne i dogmatyczne. Nie może istnieć relikwia bez podstawy, którą jest udział w ważnych wydarzeniach dla danej religii, co niejednokrotnie warunkuje jej cechy.
12. Relikwie są bardzo pożądanym atrybutem przez kastę klerykalną. Każda świątynia, która staje się sanktuarium dla relikwii, podnosi swój prestiż i faktyczne wpływy na okolicę. Władze świątynne niejednokrotnie płacą olbrzymie pieniądze, by je zdobyć lub same organizują wyprawy w tym celu. Zdarzają się także napady i kradzieże, i to często na zlecenie, dlatego takie świątynie lub właściciele relikwii muszą być ciągle ostrożni. Czasami powinni obawiać się nawet współwyznawców (szczególnie w przypadku złych bóstw).
13. Właściciel relikwii jest dodatkowo bardziej narażony na zauważenie przez wrogich bogów (10% większa szansa) i przez to ciężej karany (+5). Przez własnego boga jest za to traktowany łagodniej (-10 do rzutu kar i upomnień).
14. Relikwia posiada swoje zauważenie w zakresie od 1 do 100. Jest ono uzależnione od jej potęgi i wagi religijnej. Zauważenie to służy do kontrolowania przez boga losów przedmiotu.
15. Nie wyklucza się istnienia relikwii przeklętych. Są to niezwykle rzadkie przedmioty o zdradliwej mocy. Przeklęta relikwia powstaje w momencie, gdy udział w jej tworzeniu mają dwaj bogowie, bezpośrednio zaangażowani w sytuację, doprowadzającą do wykreowania jej w świadomości ludzkiej i jeden z nich jest stroną przegraną w tym sporze, a drugi nie zauważył jego złośliwej ingerencji (co jest bardzo trudne do ukrycia). W takiej sytuacji pokonany bóg umieszcza w relikwii cechy prześladujące użytkownika. Przekleństwo w relikwii jest praktycznie niewykrywalne, gdyż szansa, którą ma normalnie kapłan na zidentyfikowanie przekleństwa, jest redukowana do 1/10. Samo zdjęcie takiego przekleństwa jest już dużo prostsze, gdyż wystarczy w tym celu skierować popartą zauważeniem modlitwę do boga, i on ingeruje, usuwając je. Kleryk za zidentyfikowanie i pomoc w usunięciu przekleństwa z relikwii może zostać przez boga sowicie wynagrodzony. Bóg - adwersarz umieszcza z reguły takie przekleństwo, które jest niezauważalne w sposób bezpośredni, a więc np. każdy władający relikwią umiera po siedmiu latach na chorobę nowotworową, co jest możliwe do zdiagnozowania dopiero po upływie kilku pokoleń.
Sposoby zniszczenia relikwii
Co do zasady relikwie mają wytrzymałość zwiększoną dziesięciokrotnie. Przedmioty o statusie relikwii są przeważnie odporne na działanie fizycznych czynników naturalnych. Np. księga, która jest relikwią, zostawiona na śniegu lub deszczu, nie zamoknie, a znajdująca się w pomieszczeniu, gdzie wybuchł pożar, nie spłonie. Jest to spowodowane zaklęciem w niej boskiej cząstki mocy. Jeżeli jednak czynnik naturalny występuje w dużym nasileniu np. wulkan, tornado czy lawina, relikwia ulegnie zniszczeniu. Relikwie, jak każdy przedmiot, można zniszczyć w sposób fizyczny poprzez zadanie im odpowiedniej liczby uszkodzeń. W przypadku, gdy istota rozumna chce zniszczyć relikwie, musi najpierw pokonać osoby opiekujące się nią. W przypadku stworzenia bezpośredniego zagrożenia dla relikwii, atakujący ją, wykonuje rzut na podwójne zauważenie. Jeżeli test się powiódł, jest on narażony na interwencję boską. O sposobie ingerencji decyduje MG, ale powinna to być dosyć wyrazista sugestia (np. piorun, wewnętrzny krwotok). Nie musi być śmiertelna, ale powinna zniechęcić agresora. Drugim zabezpieczeniem istnienia relikwii w przypadku agresji jest jej zauważenie. Jeżeli byt relikwii jest zagrożony, sprawdza się czy bóg to dostrzegł. Jeżeli tak, to wysyła on opiekuna relikwii, który w przeciągu rundy materializuje się w jej bezpośredniej bliskości i rusza do walki, by ją ochronić. O rodzaju obrońcy decyduje MG. Może się zdarzyć, że relikwia ma zawarte w sobie zaklęcie przyzwania obrońcy, który pojawia się automatycznie w momencie próby zniszczenia relikwii. Jeżeli bóg tego nie zauważy lub zostaną pokonane wszystkie przeszkody z tym związane, można bez problemu rozpocząć niszczenie relikwii. Po dokonaniu tego należy wykonać rzut na podwójne zauważenie niszczącego, a jeżeli czynu dokonano w świątyni, na poczwórne. O ile osób zaangażowanych w zniszczenie było więcej, testuje się każdą z nich z osobna. Zauważenie przez boga jednej powoduje zauważenie reszty. Liczy się stan umysłu, a nie czyn. Jeżeli główny prowodyr do zniszczenia relikwii znajduje się 100 km od miejsca, gdzie będzie ona zniszczona, a ma wiedzę, że tak się stanie, to także testuje się jego zauważenie. Osoby przyłapane przez boga na tym, że zniszczyły relikwie, czeka surowa kara. Będzie to minimum klątwa, a najprawdopodobniej śmierć w wielkich męczarniach. W stosunku do złodziei relikwii można stosować takie same zasady, ale zmniejszając ew. kary. W przypadku złych lub niektórych neutralnych bogów, kradzież lub odebranie relikwii siłą przez jednych wyznawców drugim, wcale nie musi stanowić powodu do ingerencji boskiej. Najpotężniejsze relikwie mogą mieć wpisane w siebie boskie zastrzeżenie, że można je zniszczyć jedynie we wskazanym miejscu. Wtedy bóg nie obserwuje swojej relikwii w sposób wskazany powyżej lecz otacza miejsce strażnikami. Może też nakazać wyznawcom, żeby chronili sanktuarium. Rzut na zauważenie jest wykonywany dopiero po zniszczeniu relikwii w sposób wskazany w jej opisie.

później jeszcze zamieszcze jakiś przykład